Ут сагында

Гасырлардан гасырларга үрелеп күчә,

Үкчәсенә баса-баса замананың,

Ак кәгазьгә тамга төшә, хәтер күчә,

Ягыла ым, ярала моң, тарала моң –

 

Ор мәйданга, орынсыннар оланнары:

Орыш булган, алыш булган, арыш уңган...

Умырылып үзәгеннән туган җирнең,

Илгә үрләп, йөрәкләрдә ялкын туган.

 

Кабынган да чәрдәкләнеп очкын очкан –

Мең учакта ут тибенгән бөтерелеп.

Ут сагында кизү торган ару ирләр,

Нигезендә янар утның котын белеп.

 

Төн кергәндә кизү торган керфек какмый,

Сүз маясын, ук-җәясен ватмый-сатмый.

Ут бәясе – киләчәк һәм хәтер хакы.

Утлар якты, утлар балкыр мәңге бакый!

 

Оран салсаң, мәйданнарга орынып очар

Сүзең булсын, сүзең уңсын үз юлыннан.

Бу җирләрдә күпме орыш-алыш булган,

Бу җирләрдә күпме арыш-икмәк уңган.

 

Моң сарыла, ут салына күңелләргә,

Сулышыннан көнгә җылы, илгә җылы.

Кешелекнең иң борынгы моң ядкәре –

Учакларның шартлап дөрләр кыргый җыры.

 

Нигеземдә, туган илдә ут сүнмәсен,

Ут үрләсен, ялкын булып, яңа көнгә.

Казаннарны кайнатыр ул. Кайнатыр ул! -

Үрсәләнеп елый-елый утлар көлә.

 

Моңга тулып, гасырларны кичә-кичә

Татар сүзе сиңа килеп туктады да,

Мәңге дөрләр данлы гомер юрыйм бүген

Якты утлар – «Казан утлары»на.